Dzieci, które przedstawiam, są wyobrażeniem lęków, towarzyszących mi od dzieciństwa. Dopiero ten cykl prac pozwolił mi na ich zdefiniowanie i wyrażenie. Teraz mogę precyzyjnie określić, czego zawsze się bałam. Są to uczucia osobiste, ale mam nadzieję, że pewne stany są wspólne innym ludziom i przez to przynajmniej dla części odbiorców uniwersalne. Rzeźby te w pewien sposób łamią tabu, które sugeruje, że dzieciństwo to niemalże synonim cudownych lat sielanki, szczęścia i beztroski. Nie zawsze tak jest. Psychologowie dziecięcy często określają ten okres jako najbardziej dramatyczny w życiu, co dotyczy wszystkich dzieci, nawet tych szczęśliwych. Dzieciństwo to czas, w którym często doświadczamy większych problemów i krzywd niż w dorosłym życiu. Jednak dzieci są całkowicie bezbronne i nie zawsze potrafią zrozumieć otaczający je świat. Dzieciństwo w ogromnym stopniu determinuje to, kim stajemy się później. Można powiedzieć, że los dziecka w dużej mierze wpływa na losy świata.
Jest w człowieku potrzeba naśladowania natury. Nie tylko zachwyt nad jej pięknem sprawia, że instynktownie sięgamy po aparat fotograficzny. Jej głębsze poznanie wymaga od nas, abyśmy starannie odtwarzali jej kształty z całym bogactwem detali. I nie chodzi tu wcale o werystyczno-fotograficzne odtworzenie krajobrazu bądź też rzeźbiarskie odtworzenie naturalnej formy – tego rodzaju obraz natury jest jej zafałszowaniem. W tym procesie odtwarzania istotna jest bliska relacja, szczególnie dla rzeźbiarza. Można powiedzieć, że równie ważne, jak widzenie, jest wsłuchanie się w to, co podpowiada odkrywany kształt, oraz czujny dotyk, który pozwala uwierzyć, że rozpoznawany fragment świata w ogóle istnieje.
Mariola Wawrzusiak-Borcz — urodzona w Rzeszowie w 1971 roku. Studiowała na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w latach 1992-1997. Dyplom z wyróżnieniem otrzymała w pracowni prof. Józefa Sękowskiego. Obecnie jest profesorem nadzwyczajnym w ASP w Krakowie na Wydziale Rzeźby, gdzie prowadzi pracownię rysunku dla studentów od II do V roku. Uzyskała stypendium Cultural City Network Graz (1998), Stypendium Miasta Krakowa (1999 r.), Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2000 r.) Brała udział w wielu wystawach zbiorowych rzeźby w Polsce (m.in. w: Krakowie, Poznaniu czy Ostrowie Wielkopolski) oraz w Szwajcarii, Austrii i na Słowacji. Wystawy indywidualne prezentowała w Krakowie, Warszawie, Szczecinku, Sieradzu, Częstochowie, Sanoku, Rzeszowie oraz w Niemczech.
