Artysta przywołuje figury suprematystyczne traktowane przez Kazimierza Malewicza jako nośniki metafizycznych treści. Buduje sześcian, blok, postument, cokół, by uzbroić go znaczeniem. Słowa Bułata Okudżawy „górują cokoły, na których nie stoi już nikt”, abstrahując od kontekstu politycznego, mówią o pustce.
Pełny obrót wykreśla koło, a to wpisane w kwadrat tworzy mandalę – obraz jaźni. Forma krzyża jest skutkiem najbardziej harmonijnego porządkowania modułów mojej pracy – sześcianu i koła. Obrót nieuchronnie prowadzi do niekończącego się cyklu burzenia i konstruowania, powołanych przez obserwatora znaczeń. Kontekst malewiczowskiego krzyża odnajduję w opowieści przestrzennej, w której lokowany w nowym porządku obiekt nieustannie modyfikuje swój status w postępującym procesie przekształceń.
Janusz Bałdyga – urodzony w 1954 r. w Lublinie. Studiował na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie (1974-79) z dyplomem w pracowni prof. S. Gierowskiego. Performer, autor instalacji, obiektów, instalacji przestrzennych, rysunków i działań publicznych. Wraz z Jerzym Onuchem i Łukaszem Szajną założył grupę Pracownia (1976-81), w ramach której powstały m.in. takie prace jak: „Volkswagen 300” (1976), „Komentarz I-V” (1976-78), „Działalność niezidentyfikowana” (1978) czy „Dziewięć możliwości” (1979). Od 1979 roku jest członkiem teatru Akademia Ruchu. Prowadzi autorski program dydaktyczny w formie warsztatów i wykładów. Obecnie wykłada na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. Pierwszy performance Janusza Bałdygi to „Generał Center”. Odbył się w Pracowni Dziekanka w 1981 r. Miał jednoznacznie polityczną wymowę i odnosił się do aktualnej wówczas sytuacji w Polsce oraz do problemu dyktatury. Prace Bałdygi zrealizowane w pierwszej połowie lat 80. są manifestacją bezkompromisowej postawy i zaangażowania politycznego. Pokazują również szerszy horyzont zainteresowań, będąc wyznacznikiem jego dalszej drogi artystycznej. W działaniach tych mamy do czynienia z tradycją awangardy konstruktywistycznej i wątkami konceptualistycznymi połączonymi ze światem symboli, co nadaje pracom artysty metafizyczny i rytualny charakter. Język prac Bałdygi charakteryzuje się oszczędnością formy i prostotą. Estetyka wypowiedzi jest bardzo surowa, a do budowy komunikatu służą artyście zwykłe materiały lub proste przedmioty, jak linki, drewniane belki czy deski. Do tego dochodzą elementy o symbolicznym znaczeniu: kieliszki z winem, słoiki z wodą, okręgi. Do sformułowania przekazu Bałdyga wykorzystuje właściwości fizyczne przedmiotów i materiałów – ich bezwładność i naprężenia.
Będąc w gronie najwybitniejszych polskich performerów, brał udział w wielu festiwalach sztuki performance (np. TIPAF, Taipei, 2005; Europejski Festiwal Sztuki Performance EPAF, Warszawa, 2006; ZAZ International Performance Art Festival, Tel Aviv, Mitzpe Ramon, Jerozoima, 2007), jego prace zaś prezentowane były na kilkudziesięciu wystawach zbiorowych i indywidualnych w Polsce i za granicą.
